دگریسیروی صندلی مخمل قهوه‌یی چسبیده به شیشه‌ی قدی کافی‌شاپ نشسته‌ام. صورتم کج در گودگاه کف دست چپم که آرنجش به میز کوچک قهویی لنگر زده

فیت‌نس از خواب دیر بلند شدم ولی هنوز هوا گرگ‌ومیش است. باید به گربه‌ها غذا بدهم. نمی‌دانم چطور در را باز می‌کنند و وارد اتاقم

نامه به تو پگاه نازنینم اولین نامه‌ام، برای توست. عادتم به نامه‌ نوشتن منفعل و بی‌حوصله است. بعضی اوقات عادتم فقط دو گوش بزرگ می‌شود.

یک گاز ساندویج، یک قلپ نوشابه، یک کم گرگم‌به‌هوا تو پارک محل. آخ کودکی، هار‌هار بخند به همین لقمه‌های نجیب و کوچک زندگی، ها‌هار بخند،

«واقعیت رویای من استو خون رویای من برگ‌تر از سبز و سبزتر از برگ گیاهان است» (بیژن نجد)«واقعیت  رویای من است»هر کجا که بالشم نفس‌گاه

مثل انار از خنده ترکیدن.قهقهه، ریسه‌رفتن بوی خوش شیر از حفره‌ی صورتی دهان نوشیدن.سایش لب‌ها در بندبند فربه‌ی گوشت جوریدن. بوی کرک‌های جوجه در حریر